ویراستار عزیز
دکتر وارلو متأسفانه برخی از نکات مهم را در نظر خود حذف کرده است. او می‌گوید که در صورت ارائه کمک به مرگ، «تدابیر حفاظتی کاملاً کنترل‌شده» وجود خواهد داشت. تجربه از کشورها یا ایالت‌هایی که اجازه خودکشی یا اتانازی کمکی را می‌دهند (مانند اورگان یا هلند) نشان می‌دهد که تدابیر حفاظتی اغلب نادیده گرفته می‌شوند و تا 25 درصد موارد مرگ یا اتانازی کمکی گزارش نشده است. علاوه بر این، تدابیر حفاظتی معمولاً با گذشت زمان از بین می‌روند و معیارهای کمک به مرگ گسترش می‌یابد تا امکان مرگ/اتانازی کمکی برای تعداد فزاینده‌ای از موقعیت‌ها فراهم شود. در هلند کودکان را می توان اتاناز کرد. در کانادا به افرادی که با بیماری‌های مزمن دست و پنجه نرم می‌کنند، به عنوان جایگزینی برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها برای ارائه مراقبت‌های پزشکی و اجتماعی مناسب، کمک به مرگ بارها ارائه شده است. در صورتی که امکان مرگ کمکی مجاز باشد، در اسکاتلند یک شیب لغزنده اجتناب ناپذیر وجود خواهد داشت، با مبارزان طرفدار اتانازی مانند FATE برای گسترش معیارهای کمک به مرگ و شامل افراد مسن جوان و ضعیف.
پاسخ به رنج در بیماری لاعلاج، ارائه مراقبت های تسکینی با کیفیت بالا است. ارائه مراقبت های تسکینی در بریتانیا ناچیز است و آسایشگاه ها اغلب برای کارکرد خود به جمع آوری کمک های خیریه متکی هستند. مراقبت تسکینی مناسب در سراسر کشور به فوریت مورد نیاز است.
اگر از پزشکان درخواست شود که به بیماران کمک کنند تا به زندگی خود پایان دهند (و به ناچار در زمان مناسب به زندگی خود پایان دهند) این امر تأثیر خطرناکی بر روابط پزشک و بیمار خواهد داشت، زیرا پزشکان درگیر می شوند بین ارائه مراقبت های تسکینی با کیفیت خوب. و فعالانه به بیماران کمک می کند تا به زندگی خود پایان دهند.