ویراستار عزیز
پروفسور چارلز وارلو نظر خود را به نفع “مرگ کمکی” بیان کرده است، اما با توصیف افرادی که با او موافق نیستند به عنوان “مخالفان خوب”، وضعیت خود را خراب کرده است.
استدلال ها به خوبی تکرار شده اند و او باید از نحوه تغییر قوانین در کشورهای دیگر پس از برداشتن گام اول آگاه باشد. او از مخالفت گروه‌های معلول و بسیاری از کسانی که مراقبت‌های تسکینی را در بریتانیا ارائه می‌کنند، می‌داند. او تجربه کانادایی را در نظر گرفته است که در آن به یک بیمار پیشنهاد شده است که بیماری AD را انتخاب کند، زیرا سریعتر از گرفتن ویلچر است، او می داند که نرخ خودکشی افزایش یافته است، او می داند که نشان داده شده است که بودجه مراقبت های تسکینی یک بار پس از میلاد مسیح کاهش می یابد. او باید بداند که هیچ حفاظتی در برابر فشار بر بیمار ترمینال وجود ندارد زیرا زمانی که به بیمار پیشنهاد انتخاب داده شود و آن را رد کند، فشار از درون وارد می شود.
برای یک پزشک، معرفی AD اساساً قرارداد نانوشته با بیمار را تغییر می دهد. پس از تغییر قانون، گزینه در مسیر درمانی ارائه شده به بیمار خواهد بود. پزشک ممکن است مستقیماً در عمل نهایی دخالت نداشته باشد، اما باید گزینه را ذکر کرده و به پزشک دیگری که آماده انجام عمل است مراجعه کند.
او به موازات ختم حاملگی اشاره می کند. او باید بداند که پادمان ها از بین رفته اند و کارکنان ارشد پرستاری به دلیل امتناع از شرکت در این روش تنبیه شده اند.
بله، من در میان اقلیت مخالفان خوب هستم، اما پروفسور وارلو باید به خاطر داشته باشد که تاریخ به ما می گوید که نظر اکثریت همیشه در دراز مدت بهترین نیست. من امیدوارم که اعضای پارلمان اسکاتلند با “شبه” نظر اکثریت را خم نکنند و آنچه را که می‌دانند برای بلندمدت بهترین است، سخت نگه دارند.