پاسخ: جان لونر: چرا همه ما باید #سلام_بیماران را بگوییم؟

ویراستار عزیز

در حالی که من می‌دانم که ارتباط چشمی با بیماران تأثیر مثبتی دارد، این مقاله تشخیص نمی‌دهد که نیروی کار فعلی چقدر آسیب دیده و روحیه‌اش را تضعیف کرده است. وضعیت مراقبت های فوری و اورژانسی به این معنی است که بیماران ما اغلب مدت زمان طولانی را در مکان هایی می گذرانند که نباید نگه دارند، این ممکن است شامل خارج از بیمارستان های ما در آمبولانس ها، در راهروها یا در اتاق های انتظار پر از ظرفیت خود باشد.

در این محیط هر مشاوره مایه شرمساری می شود و با یک عذرخواهی شروع می شود، متاسفم که نمی توانم شما را وارد بخش کنم، متاسفم که مجبور شدید صبر کنید، متاسفم که نمی کنیم. برای تو تخت ندارم این امر پزشکان را با بار آسیب اخلاقی و نیاز به حفظ خود مواجه می کند. برقراری تماس چشمی با افراد بیشتر فقط باعث افزایش تعاملاتی می شود که به ما یادآوری می کند که باید سطحی از مراقبت را بپذیریم که در واقعیت غیرقابل قبول است.

شاید در عوض از سیاستمداران و رهبران بهداشتی مان بخواهم که بیایند و به برخی از بیماران سلام کنند، وقت آن است که عذرخواهی کنند… کارکنان بالینی در حال حاضر به اندازه کافی حمل می کنند.