ویراستار عزیز
تداوم مراقبت در مراقبت های اولیه در بریتانیا یک ابتکار دیرینه است که هم پزشکان و هم بیماران آن را می خواهند (آیا عمل عمومی همچنان می تواند تداوم مراقبت معنی داری را ارائه دهد، نوامبر 2023). با این حال به مراقبت های ثانویه نیز تعلق دارد.
پذیرش بیمار در بیمارستانی در انگلستان اغلب مستلزم جابجایی های متعدد بین بخش ها و تیم های مختلف است. حتی زمانی که در همان بخش هستند، ممکن است هر روز از اقامت خود به پزشکان مختلف مراجعه کنند. در حالی که یک جفت چشم تازه می تواند دیدگاه جدیدی یا دانش تخصصی از یک ارجاع به ارمغان بیاورد، تیم اصلی والدین باید تا آنجا که ممکن است یکسان بماند.
جایگزینی پزشکان بدون عنصر تداوم راهی ناکارآمد برای طبابت است. هضم مقدار زیادی از اسناد بالینی تا زمانی که برای اولین بار با یک بیمار ملاقات می کنند برای تیم ها زمان بر است. اطلاعات را می توان به راحتی از دست داد، نتایج قبلی می تواند مورد توجه قرار نگیرد، و تحقیقات تکراری را می توان با هزینه غیر ضروری دوباره سفارش داد. ارزیابی پیشرفت بالینی روز به روز زمانی که یک بیمار را فقط برای یک عکس کوتاه از اقامت او می بینیم، دشوارتر است.
همچنین بیماران را خشمگین می کند، که مجبورند داستان خود را برای چندین پزشک بازگو کنند، و می تواند بیماران و بستگان آنها را با دریافت به روز رسانی های مختلف از پزشکان مختلف گیج کند و در نهایت اعتماد خود را به تیم پزشکی از دست بدهد.
نوبت های پزشکی اکنون به گونه ای طراحی شده اند که ارائه خدمات بیشتر از تداوم مراقبت در تیم ها ارزش دارد. در استرالیا کارها متفاوت انجام می شود. بیماران مستقیماً از بخش اورژانس به تیم‌های متخصص ارجاع داده می‌شوند، و نوجوانان یک هفته استاندارد در تمام مدت دوره خود با همان تیم کار می‌کنند، در حالی که برخی از شب‌ها چند ساعت اضافی برای پوشش خدمات بدون ساعات کار فهرست‌بندی می‌شوند.
ذهنیت NHS که “هر پزشک انجام خواهد داد” نیاز به اصلاح دارد، هم برای رضایت بیمار و هم حفظ نیروی کاری که به آنها خدمات می دهد. بازنگری ساده در نحوه طراحی روتاها می تواند راهگشا باشد.
دکتر سام ساسمز، افسر پزشکی مقیم، سیدنی استرالیا.