ویراستار عزیز
این یکی از چندین مقاله اخیراً در مورد ابقای کارکنان است که مشکل NHS است و به وضوح درست است. با این حال، فکر نمی‌کنم یکی از آنها یکی از مسائل مهم در NHS را مطرح کرده باشد، که گاهی باعث می‌شود اما تقریباً همیشه مشکل را تشدید می‌کند.
مسئله این است که چگونه به شکایات (شکایت) رسیدگی می شود و به ندرت مورد تایید قرار می گیرد – حداقل اگر تایید یک شکایت مبنای یک ادعای قانونی باشد.
استفاده از تراست ها ترجیح می دهد از خود در برابر ادعاهای احتمالی محافظت کنند تا اینکه با علت آن مقابله کنند. تبعیض نژادی، جنسیتی و ناتوانی همگی دلایل اصلی ترک یا عدم بازگشت کارکنان هستند. تبعیض ناتوانی با بی میلی مدیران فردی به انجام تعدیل ناتوانی که منجر به شکایت می شود، ترکیب می شود که اعتماد از آن دفاع می کند.
تأثیر عدم پذیرش شکایات این است که به مرتکب تبعیض تأیید می کند که رفتار آنها قابل قبول است، یا اگر نه، پس بدون تحریم است، حتی اگر در اعتماد، تبعیض بوده باشد. بنابراین، تبعیض ادامه خواهد یافت.
من در مواردی شرکت داشتم که یک بازپرس مستقل خریداری شد و به وضوح در گزارش نشان داد که تبعیض رخ داده است اما مدیران موجود در اعتماد همچنان آن را در نتیجه انکار کردند. در چنین شرایطی جای تعجب نیست که نگرش ها تغییر نکند.
تعداد بسیار کمی از کارکنان NHS کارفرمای خود را در صورت تایید شکایت و توقف تبعیض به دادگاه می برند، زیرا هزینه انجام این کار بیشتر از غرامتی است که دادگاه ممکن است صادر کند.
اگر شکایتی تایید نشود، نتیجه این است که تبعیض ادامه دارد و کارمند ناراضی است، ناکارآمد کار می کند یا آن را ترک می کند.
کار تحت فشار تبعیض هزینه قابل توجهی دارد: «آکاس، تحلیل جدیدی منتشر کرده است که تخمین می‌زند که تعارض در محل کار سالانه ۲۸.۵ میلیارد پوند برای کارفرمایان بریتانیا هزینه دارد که به‌طور متوسط برای هر کارمند کمی بیش از ۱۰۰۰ پوند است.» به نظر می رسد هزینه استخدام یک پرستار جدید بین 6000 تا 12000 پوند باشد.
بنابراین به نظر می رسد که هزینه های تراست ها در عدم رسیدگی به شکایات بسیار بیشتر از هزینه هایی است که ممکن است به دلیل ادعاهای دادگاه از دست بدهند.
تراست ها ممکن است نگران باشند که مجرمان پس از نتیجه شکایت، آنها را به دادگاه ببرند. با این حال، بعید است که آنها موفق شوند مشروط بر اینکه تحقیقات منطقی صورت گرفته باشد. مشکل این است که اعتمادها در درک نیاز به بررسی مستقل شکایات تبعیض آمیز به دلیل اینکه مدیران داخلی درگیر به ندرت بی‌طرف خواهند بود.
Acas خدمات میانجیگری و داوری را ارائه می دهد و دادگاه ها نیز می توانند داوری کنند. بنابراین در اختلافات تبعیض آمیز باید اعتمادها به این فرآیندها توجه کنند نه اینکه تبعیض را انکار کنند و با کارمندان ناراضی و یک پرونده محتمل دادگاه با هزینه هنگفت برای هر دو خاتمه دهند. اخیراً در پرونده ای به نظر می رسد که بیش از 350000 پوند برای هزینه ها هزینه شده است و تقریباً به طور قطع می تواند با میانجیگری یا داوری حل شود. به نظر می رسد تراست ها به دلیل قوانین خزانه داری در مورد تسویه حساب ها تمایلی به استفاده از چنین فرآیندی ندارند.[1] اگر مرتکبین تبعیض مجبور بودند اعمال خود را به جای اینکه توسط وکیل/وکیل اعتماد از آنها دفاع شود، برای یک داور توجیه کنند، ممکن است تصمیم بگیرند که در آینده بسیار متفاوت رفتار کنند.
اگر کارفرمایان NHS شکایات مربوط به تبعیض را به عنوان مسائل جدی با تحقیقات کافی با استفاده از خدمات Acas و دادگاه های استخدامی برای حل و فصل مسائل (به جای فرآیندهای دادگاه خصمانه) تلقی کنند، نتایج ممکن است به سرعت بر نگرش به تبعیض در NHS تأثیر بگذارد. این تغییر احتمالاً تأثیر قابل توجهی بر حفظ کارکنان و در نتیجه کاهش هزینه ها خواهد داشت.
به نظر می رسد که هزینه های کاهش یافته بیشتر از هر هزینه ممکن فرآیندها باشد.
همچنین به مقابله با تضاد بین کارمندان بالینی NHS و به کارگیری تراست ها کمک می کند و به طور اساسی به حفظ کارکنان بیشتر کمک می کند.
دکتر پیتر تایرمن