آقای محترم،
من از صمیم قلب از این ابتکار حمایت می کنم. برای یادآوری رسوایی Surgisphere، که با دستور دسترسی به داده ها از آن جلوگیری می شد، نیازی به حافظه طولانی نیست. نمونه های بی شمار دیگری نیز وجود دارد. متأسفانه، ما باید “اعتماد کنیم اما تأیید کنیم”.
من ابتدا اذعان می‌کنم که روش‌های مؤثر ناشناس‌سازی و برخی محدودیت‌ها ممکن است برای به اشتراک‌گذاری داده‌های انسانی ضروری باشد، و این موضوع اغلب در مجله‌هایی مانند BMJ مطرح می‌شود. با این حال، با کنار گذاشتن این موضوع، به اعتقاد من دشواری‌های آماده‌سازی و میزبانی داده‌ها برای اشتراک‌گذاری، که اغلب توسط مخالفان چنین سیاست‌هایی مطرح می‌شود، عجیب است. در واقع، اگر آماده‌سازی داده‌ها برای بازرسی عمومی پرهزینه باشد، من معتقدم که منصفانه است که به این نتیجه برسیم که داده‌ها و تحلیل‌ها از کیفیت کافی برای پشتیبانی از یک نشریه برخوردار نیستند.
من از وجود سازمان‌هایی که با اشتراک‌گذاری داده‌ها مخالف هستند شگفت‌زده شدم (به پاسخ سریع فرانسیس پی کراولی مراجعه کنید). این ادعا که بازگشت سرمایه از طریق حفظ داده ها مدیون تولیدکنندگان داده است را می توان با چندین استدلال مقابله کرد:
– اغلب این تحقیق با بودجه عمومی تامین می شود
– در غیر این صورت، مصرف کنندگان در نهایت پرداخت خواهند کرد و از طریق تنظیم کننده های خود می توانند به درستی خواستار باز بودن آن باشند
– این یک اصل معتبر است که علم باید به شفافیت و تایید پذیری نیاز داشته باشد
– همانطور که در سرمقاله ذکر شد، سیاست موجود “اشتراک گذاری در صورت درخواست” کار نمی کند
– یک مجله در تعیین خط مشی خود آزاد است
یک نسخه طولانی تر از استدلال های بالا به عنوان یک پست وبلاگ وجود دارد.[1]
ارجاع
1 Barbour B. به اشتراک گذاری داده ها باید اجباری، عمومی و فوری باشد. 25 دسامبر 2019