ویراستار عزیز،
طول عمر بازیگرانی که نقش دکتر را بازی می کنند به خودی خود نشانگر مزایای ارتقای سلامت مدرن است.
– ویلیام هارتنل (1908-1975) این نقش را در سن 55 سالگی خلق کرد، اما سیگار کشیدن و نوشیدن زیاد سلامتی او را به یک بمب تیک تیک تبدیل کرد. او به دلیل زوال عقل عروقی که نقش او را به یک نقش کوتاه در قسمت دهم سالگرد محدود کرد، از نقش خارج شد و 2 سال بعد در سن 67 سالگی درگذشت.
– پاتریک تروتون (1920-1987) نیز در سن 67 سالگی بر اثر بیماری عروقی، سکته قلبی، که دو سکته قبلی داشت، درگذشت.
– جان پرتوی (96-1919) نیز بر اثر MI درگذشت، اما حداقل به 76 سالگی رسید.
– تام بیکر در سال 1974 در 40 سالگی این نقش را بازی کرد و اگرچه اکنون ضعیف است، اما هنوز زنده است و در ژانویه 2024 به 90 سالگی خود نزدیک می شود. به همین ترتیب، 3 بازیگر آخر سریال کلاسیک، پیتر دیویسون، کالین بیکر و سیلوستر مک کوی باقی مانده اند. در سنین 70 و 80 سالگی در سلامت کامل هستند.
نکته مهمتر این است که نقش ویلیام هارتنل در فیلم مستند پنجاهمین سالگرد، “ماجراجویی در فضا و زمان” به دیوید بردلی، فارغ التحصیل هری پاتر/بازی تاج و تخت، – بازیگر 71 ساله ای که نقش یک مردی 55 ساله، اما قبل از زمانش مسن. علاوه بر این، بردلی نقش دکتر اول را برای ویژه سال 2017 بازسازی کرد و دوباره آن را در سال های 2022 و 2023 تکرار کرد. او نیز در سن 81 سالگی زنده و سالم است.
امید به زندگی سنتی «سه امتیاز و ده» سال فقط تا زمانی که به دلیل تأثیر بد صنعت دخانیات همینطور بود، باقی ماند. با حذف این عامل، طول عمر طبیعی انسان بیشتر شبیه به چهار امتیاز و پنج است، پانزده بده یا بگیر.
در حالی که نمی‌توانیم امید داشته باشیم که با طول عمر گالیفریان در جهان هوویان برابری کنیم، در دنیای واقعی حداقل بازیگران با استعداد خود را تا سنین پیری حفظ می‌کنیم.