ویراستار عزیز
من با نگرانی گزارش رسانه‌ها از این مقاله اخیراً منتشر شده در BMJ را خواندم، با استناد به تحقیقات Son و همکاران، که به تأثیرات سلامت روان ناشی از همه‌گیری COVID-19 نگاه می‌کرد. گزارش می دهد که تا حدودی برای روشن کردن پایگاه شواهد ضعیف و تصحیح گزارش های پر شور بحران سلامت روان پس از همه گیری تلاش کرده است. متأسفانه، این تحقیق اخیر، مانند بسیاری از تحقیقات قبلی، دارای کاستی های قابل توجهی است.
اولاً، آنها در تلاش هستند تا تأثیر یک بیماری همه گیر را پیش از موعد اندازه گیری کنند – در واقع، ما به طور کامل تأثیری را که COVID-19 بر جمعیت در چند سال آینده داشته است، درک نخواهیم کرد. این یک پدیده غیر معمول پس از بلایای طبیعی نیست، و به احتمال زیاد در اینجا نیز رخ می دهد، به خصوص با نسل کودکانی که تحصیلات، زندگی اجتماعی و خانوادگی خود را وارونه کرده اند.
علاوه بر این، به نظر می رسد هیچ یک از مطالعات تأثیرات غیرمستقیم این بیماری همه گیر را بر سلامت روان در نظر نمی گیرند. در سلامت روان، مانند خدمات بهداشتی گسترده تر، ما شاهد بحران کارکنان هستیم. روحیه پایین و فرسودگی جسمی و روانی منجر به تعداد پرسنل ترک خدمت و همچنین چالش های قابل توجهی در جذب و حفظ کارکنان شده است. این به فشار بر خدمات می افزاید، که در بسیاری از مناطق هنوز به تنظیمات قبل از همه گیری بازگشته اند.
برخلاف آنچه توسط Son و همکاران گزارش شده است، در منطقه من ما شاهد افزایش قابل توجه نرخ ارجاع، دقت بیشتر و پایدارتر هم در جامعه و هم در خدمات بستری و چالش های بزرگتر در یافتن تخت هستیم. با صحبت با همکاران در سراسر ولز و انگلیس، به نظر می رسید که این داستان به طور جهانی تکرار می شود.
با احترام