ویراستار عزیز
با بررسی سوابق خود از 14 سال گذشته دولت محافظه‌کار، نمی‌توانم نمونه‌ای از “مردم را مقدم بر سود” بدانم، به ویژه برای محصولات و شرکت‌هایی که ممکن است قبل از انتخابات به آن حزب کمک کنند. وقتی خواندم که نخست وزیر فعلی سوناک الکل نمی‌نوشد، امیدهایم افزایش یافت، تا اینکه شنیدم که او یک نوشیدنی چاق‌زا معروف را به عنوان جایگزین تعریف می‌کند. از نظر «ذینفعان صنعت آسیب‌رسان به سلامت»[1]اکنون می بینم که این دولت از شیب اجتماعی شدید بیماری های مربوط به تنباکو، الکل و غذای ناسالم آگاه است. آنها به افراد فقیر بیمار در محله های محروم اهمیتی نمی دهند – اما آنها یک خط VIP ایجاد کردند تا در طول بحران کووید، پول عمومی را برای دوستان ثروتمند دریافت کنند. آنها اصرار دارند که دارایی ها را به شرکت های سوخت فسیلی واگذار کنند، در حالی که آسیب آنها به سلامت ما روز به روز در حال افزایش است.
در یک کار حرفه ای تقریباً 50 ساله، من با افراد زیادی مانند COPD ملاقات کرده ام. زردی یا دیابت …. اما فکر نکنید که هیچ یک از این بیماران جزیره یا قایق تفریحی شخصی داشتند که بتوانند سیاستمداران ارشد را برای تعطیلات به آن دعوت کنند. شاید «سیاست منسجم سلامت» تنها در جایی رشد کند که سیاست عاری از فساد و بی عدالتی باشد؟
[1] گیلمور اول، جواد الف. مردم قبل از سود: چرا ما به یک رویکرد سیاست بهداشتی منسجم برای تنباکو، الکل و غذای ناسالم نیاز داریم. BMJ 2024; 384:q473