ویراستار عزیز
پس زمینه بسیار پررنگ تر از آن چیزی است که رامیا متیو آن را به تصویر می کشد. اقدامات ریاضتی از سال 2010 به بعد عملاً 500 میلیارد پوند ارتقاء سالانه NHS را رد کرد. کاهش میانگین افزایش از 4.9 درصد به 1.9 درصد به مدت 10 سال، همراه با عدم ارائه هیچ پروژه سرمایه ای، خدمات بهداشتی و درمانی را مخدوش کرده و میلیون ها نفر را به فقر بهداشتی و ناتوانی محکوم کرده است.
هیچ سازمان دیگری که مسئولیت زندگی افراد را بر عهده دارد اجازه ندارد تا این اندازه با کمبود نیروی انسانی و کمبود منابع عمل کند. اگر Rolls Royce Aerospace تعداد کارکنان لازم را هنگام ساخت موتور هواپیما نداشته باشد، تا زمانی که بتواند با خیال راحت به کار خود ادامه دهد، کار را متوقف می کند. با این حال DHSC که مسئولیت کلی برای اطمینان از شیوه های کاری ایمن را بر عهده دارد، اینطور نیست.
من تعجب می کنم که چرا رهبران سیاسی ما فکر می کنند که این امر قابل قبول است که از سلامت ما محروم شوند؟ به چه دلیل ممکنی می توان آن را تحمل کرد؟ زندگی مردم با درد و بیماری ویران می شود. آیا واقعاً جای تعجب است که آنها مضطرب و افسرده هستند؟
اگر دولت می‌خواهد بهره‌وری کشور را برای رشد اقتصاد افزایش دهد، پاسخ این نیست که کسانی را که زندگی‌شان توسط انتخاب‌های سیاسی همان دولت تباه شده است، شیطانی جلوه دهد. 500 میلیارد پوند از دست رفته را به هر طریقی پس بدهید – یا به اندازه کافی برای بهبود عملکرد NHS.
برای خلق ثروت به نیروی کار سالم نیاز دارید. برای بازگرداندن نیروی کار به سلامت، NHS باید تا حدی بودجه داشته باشد که به آن اجازه دهد سریع و خوب پاسخ دهد. تنها با تعمیر چیزهایی که شکسته شده است، مردم به سر کار باز می گردند.
بدون سلامتی – بدون ثروت.