ویراستار عزیز
ابتدا باید از مقاله شما تشکر کنم که به وضوح نیاز فوری به حذف تدریجی سوخت های فسیلی را بیان می کند. مایه دلگرمی است که صدای پزشکی برای این موضوع اکنون به وضوح بلند شده است. اما افسوس که به حلقه توخالی صداهای دانشمندان اقلیم و کشورهای آسیب پذیر آب و هوا در دالان های قدرت می پیوندد و سایر منافع بر آن حاکم است.
پس کجا برویم؟
نمی‌دانم که آیا می‌توانیم سه جواهر تائوئیسم را راهنما در نظر بگیریم – شفقت، صرفه‌جویی و فروتنی https://en.wikipedia.org/wiki/Three_Treasures_(تائوئیسم)
فروتنی: بسیاری از پزشکان در گروه 10 درصدی درآمدی در جهان قرار دارند (> 43000 پوند در سال) که طبق گزارش آکسفام https://www.oxfam.org.uk/media/press-releases/carbon-emissions -of-riches… به این معنی است که آنها دارای ردپای کربن 9 برابر بیشتر از ردپایی هستند که با توافق پاریس برای محدود کردن گرمایش جهانی به کمتر از 1.5 درجه بالاتر از سطح پیش از صنعتی شدن سازگار است. آیا می توانیم با فروتنی اعتراف کنیم که از نظر تاریخی و در حال حاضر مسئول هستیم؟
صرفه جویی: در حالی که تغییر به سمت انرژی های تجدیدپذیر در حال افزایش است، مصرف کلی انرژی در سراسر جهان در حال افزایش است و این شامل کل تامین شده توسط سوخت های فسیلی می شود. https://ourworldindata.org/energy-production-consumption به نظر می رسد ما در یک اکوسیستم اجتماعی-اقتصادی تشنه انرژی گرفتار شده ایم که چشم خود را بر پایه های اکولوژیکی زندگی می بندد. کاهش مصرف سوخت های فسیلی، بر اساس طرح یا بر اساس ضرورت، مستلزم کاهش مصرف انرژی ما است، تا زمانی که حداقل طراحی، ساخت و ساز و زیرساخت انرژی های تجدیدپذیر یا همجوشی به نتیجه برسد. چگونه در حال تجسم و آماده شدن برای آن نزول انرژی در زندگی و کار خود هستیم؟
دلسوزی: به خوبی تشخیص داده شده است که تأثیرات تغییرات آب و هوایی ابتدا بر روی افراد کم برخوردار خواهد بود و در نتیجه نابرابری جهانی و ملی را تشدید می کند. این قوطی با اصل اساسی پزشکی برابری است که بر پایه شفقت بنا شده است. چگونه باید اطمینان حاصل کنیم که “صدای مورد اعتماد” ما به طور موثر از افراد کم برخوردار حمایت می کند؟ آیا زمان فعالیت بیشتر، حتی اقدام مستقیم بدون خشونت فرا نرسیده است؟ https://www.bmj.com/content/383/bmj.p2566?sso=