ویراستار عزیز
مقاله بسیار مفید با پیشنهادات کاربردی.
احساس گناه ممکن است توسط مغز منطقی ما هدایت شود، اما اغلب توسط مغز عاطفی ما پیشنهاد می شود، و شفقت به خود مورد نیاز است.
هویت ما بر اساس توانایی ما به عنوان پزشک برای کمک یا شفابخش است و نه برعکس. فرهنگ ما نسبت به بیماران دلسوز است اما نسبت به همسالان بسیار کمتر است.
البته این بی معنی است، اما از نیاکان ما انتظار می رفت که در همه زمان ها قوی، خوب، توانا باشند و بنابراین میراث باقی می ماند.
ممکن است به برخی از ما در هنگام بیماری کمک کند که به یاد داشته باشیم که آسیب رساندن به بیماران توسط پزشکان غیرمعمول نیست. بنابراین گرفتن مرخصی استعلاجی به هیچ وجه خودخواهانه نیست.
اگر کسی زودتر از زمان مورد نیاز به سر کار بازگردد، خطر رنجش طولانی مدت نیز وجود دارد که برای خود و دیگران مضر است.
تیم های دلسوز در محل کار، بازگشت موفقیت آمیز به کار موثر را تسهیل می کنند، که به نفع همه است.
ممنون که اینقدر خوب موضوع را مطرح کردید.
سهراب پاندی