ویراستار عزیز
انتخاب اخیر سردبیر شما (BMJ 383 2681 2023) بر شکست جمعی ما – در سطح بین المللی، به عنوان متخصصان پزشکی و شخصا – در تشخیص پیامدهای وحشتناک خشونت و جنگ منعکس شد. با این حال، با بررسی نظرات شما، نگران شدم. یک بعد مضر اضافه به رویدادهای جاری فراتر از خود منطقه جنگی وجود دارد.
عصر یکشنبه گذشته (19 نوامبر)، سرد و مرطوب در لندن، افکار و کلماتی برای پاسخ یافتم. من به پردیس دانشکده پزشکی مرکزی رفتم. من به گروه دانشجویی انجمن پزشکی یهودی انگلستان (JMA) (برگرفته از بسیاری از دانشکده های پزشکی) قول داده بودم که در رویداد آنها شرکت کنند. بیشتر محوطه دانشگاه در تاریکی بود، بنابراین ردیابی اتاق‌هایی که از آنها استفاده می‌کردند توسط نور آسان بود.
در داخل میزهایی را پیدا کردم که برای دانشجویان پزشکی یهودی چیده شده بود تا چندین ایستگاه مصاحبه کوتاه مدت زمان بندی شده را برای دانشجویان سطح A که برای پذیرش در دانشکده پزشکی سال 2024 درخواست می کنند، اجرا کنند. برای من، به عنوان یک دانشگاه علوم پزشکی، فضا چیزی جز الهام بخش نبود. اگر دوست دارید، پیام نور بیرون در داخل تقویت شد. مشارکت و اشتیاق نامزدها با روشی بالغانه که دانش آموزان از آنها سؤال می کردند و سپس بازخورد ارائه می کردند مطابقت داشت. برگزارکنندگان در حال عیب یابی بودند و به انتقال یک محیط مثبت کمک کردند. آنها برگه سوالاتی را آماده کرده بودند که به راحتی می توانست توسط پانل های دانشکده پزشکی استفاده شود. من متوجه شدم که در اینجا من واقعاً هجوم هیجان انگیز را دیدم، که می خواستم پزشک شوم، و فقط امیدوار بودم که آنها بتوانند این حس تعهد به یادگیری و مراقبت در دانشکده پزشکی و در مشاغل آینده را حفظ کنند.
اما مشاهدات امسال من جنبه تاریکی داشت. تعدادی از دانشجویان پزشکی را شناختم. برخی با من تماس گرفته بودند: به آنها گفته شده بود که در یک ماه گذشته در کلاس ها شرکت نکنند، زیرا احتمال وقوع حوادث یهودی ستیز وجود دارد. برخی دیگر با تظاهرات کنندگانی مواجه شده بودند که بنرهایی را حمل می کردند و شعارهایی سر می دادند که آشکارا یهودیان را تهدید می کرد. بسیاری از آنها در رسانه های اجتماعی مورد نفرت یهودیان قرار گرفته بودند – از جمله مقایسه بین یهودیان و نازی ها، سلاح واقعی هولوکاست. در میان کسانی که بیشتر رعایت می‌کردند، چند نفر برای به رسمیت شناخته شدن حقوق خود در مراسم مذهبی تلاش می‌کردند. چندین دانشجوی پزشکی بالقوه و حاضر، اقوام و دوستان – هم سن و سال خودشان – در نیروهای دفاعی اسرائیل داشتند. یکی دو نفر ذکر کردند که شنیده اند که پزشکان بریتانیایی، شرکت کننده در سوء استفاده یهودی ستیزانه، به شورای پزشکی عمومی گزارش شده اند. و حتی دانش‌آموزان سطح A هم مصون نبودند و از امنیت بیشتر در مدرسه یهودی صحبت می‌کردند.
البته، هیچ یک از اینها برای من تازگی نداشت: متأسفانه، JMA بیش از حد این اطلاعات را دریافت می کند. اما چیزی که جدید بود و از برخی جهات الهام‌بخش بود، این بود که چگونه – علیرغم همه اینها – این جوانان به اندازه کافی انعطاف‌پذیر بودند تا در روشی که انجام می‌دادند مشارکت کنند. نباید از محیط های تهدیدآمیزی که با آن مواجه می شوند، ناامید شوند. و برای دانشجویانی که در حال حاضر هستند، سعی نکنند همتایان خود را از دنبال کردن حرفه پزشکی منصرف کنند.