ویراستار عزیز،
من پیشنهاد می کنم مشکلات ذکر شده در این مقاله در مورد کمک به کودکان مبتلا به “ADHD” تا حدی به دلیل خود این مفهوم است که این یک اختلال مغزی است، همانطور که در D پایانی مخفف ذکر شده است.
ADHD ممکن است به عنوان یک اختلال عصبی رشدی نیز نامیده شود، به این معنی که یک ناهنجاری در روند رشد CNS فرد ایجاد شده است، اما چه شواهدی، در صورت وجود، برای حمایت از این ایده وجود دارد؟ اگر وجود ندارد، پس این کلمه باید از واژگان ADHD حذف شود.
به طور مشابه، اگر هیچ شواهد عینی برای حمایت از این نظریه وجود نداشته باشد که کودکی که رفتار بیش فعال و بی توجه نشان می دهد مشکلی در مغزش دارد، باید مفهوم ADHD را کنار گذاشت.
در مورد درمان دارویی، این چه کمکی به روانشناسی کودک می کند؟ گفتن به کودک برای مصرف دارویی که رفتار روزمره او را اصلاح می کند، پیامی قوی را منتقل می کند: به این معنی است که آنها کنترل رفتار خود را ندارند و برای اینکه داروی “خوب” باشد یا تایید بزرگسالان را به دست بیاورند، نیاز دارند.[1]
ارادتمند شما،
گابریل سیموندز
symonds@tokyobritishclinic.com
[1] «مقدمه‌ای مستقیم بر داروهای روان‌پزشکی» اثر جوانا مونکریف، کتاب‌های PCCS، 2020، ص122.