ویراستار عزیز
تامارا جوفه پیشنهاد می‌کند که نامه‌های GP ابزاری حیاتی در مبارزه بیماران برای بهبود سلامت هستند (BMJ 2023; 380: p597) زیرا مسکن امن‌تر یک ضرورت حیاتی برای سلامتی بهتر است. سوال مطرح شده این است که آیا ارسال صدها نامه به مالکان خصوصی درست بود؟
تأثیر آن نامه ها هر چه که باشد، ممکن است تماس با مقامات بهداشت محیطی مقامات محلی مؤثرتر باشد. این افسران تحت قانون مسکن 2004 از اختیارات قابل توجهی برخوردارند تا مالکان را وادار به بهبود شرایط مسکن کنند – آنها حتی می توانند قبل از ارائه اخطار رسمی در جایی که خطر آسیب جدی قریب الوقوع وجود دارد، کار را انجام دهند.
مقامات محلی طبق این قانون مسکن وظیفه قانونی دارند تا شرایط مسکن را بررسی کنند و ترتیبی برای بازرسی از هر خانه ای که ممکن است خطرناک باشد را ترتیب دهند. وکالت از پزشک عمومی باید حتماً این وظیفه را آغاز کند.
اگر در نتیجه کاهش، مقامات استدلال می‌کنند که کارکنان واجد شرایط کافی وجود ندارد، پس ما پیشنهاد می‌کنیم که پزشکان عمومی باید پیامدهای آن را برای سلامت عمومی برای اعضای شورای منتخب برجسته کنند؟
همچنین مسیر “شکایت رسمی” وجود دارد – شکایتی از طرف JP یا شورای محلی یا محلی که “افسر مناسب” مرجع را وادار به انجام بازرسی برای شناسایی هرگونه خطر بهداشتی یا ایمنی و تهیه گزارش می کند. بخش 4 قانون مسکن 2004). اگر چنین گزارشی خطرات را برجسته کند، در این صورت باید مقام اقدام کند. متأسفانه، اما قابل درک است که به نظر می رسد پزشکان عمومی متوجه نیستند که افسران بهداشت محیط برای کاهش بیماری های ناشی از مسکن نامناسب وجود دارند.
این پاسخ همچنین به مسائل مطرح شده در پاسخ سریع به «پزشکی که صاحبخانه‌ها را مجبور می‌کند در خانه‌های کپک‌زده عمل کنند» (BMJ 2023؛ 380: p698) مرتبط است.